Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/118

stanie, potem przyklęknie, potem usiądzie, — i powiększa się grono słuchaczy.
 — Nie pchajcie się, bo mówić nie można.
 Czasem zbliży się ktoś w połowie bajki, ale zna początek lub się domyśli; albo nie może się już połapać i zasmucony odchodzi; albo na następną czeka, nudzi się tymczasem i słuchać innym nie daje.
 Czasem biegnie ktoś z ważną nowiną, widzi, że bajka, milknie i szybko odchodzi.
 — „Więc królewna idzie... idzie... idzie przez las, ale tak jej się chce pić, że już nie wiem. Ale patrzy, a tu rzeczka, taki strumyk przepływa. A to naumyślnie tak zrobił ten czarnoksiężnik, co wtedy z djabłem grał w kości“.
 — O patrzcie, jaki robaczek.
 — Gdzie robaczek?
 — Cicho tam z tym robaczkiem znowu. Nie chcecie słuchać, to sobie idźcie.
 „Więc królewna nic nie wiedziała i napiła się wody i odrazu zrobiła się cała czarna. Ale nic. Idzie... idzie. Ale patrzy na ręce: czarne, — patrzy na nogi: także czarne, — zupełnie jak z atramentu...“
 — Te, przestaniesz się piaskiem sypać?
 — To ty dlaczego mi w ucho słomę kładziesz?
 — Żebyś myślał, że ci mucha chodzi po uchu i żebyś się podrapał.
 — To ja także, żebyś się drapał.
 — Przestańcież tam.
 I znów w najciekawszem miejscu, gdzie rycerz z nadludzkim wysiłkiem odczarował już królewnę do szyi, bo głowa jest najtrudniejsza, — znów ktoś dziurawy listek znaj-