Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/164

 — A mojej mamie raz kabalarka powiedziała, że się coś złego stanie, i dziesięć rubli z kuferka ukradli — mówi Zosia.
 — A ja mam czarodziejską laseczkę, — oznajmia Stasiek, — jak komu dam nią w łeb, to mu zaraz guz wyskoczy.
 Chłopcy nie wierzą ani w duchy, ani w strachy, ani w umarłych. A dziewczyny głupie gadają o czarach i potem boją się spać. Chłopcy nawet w kabalarki i wróżki nie wierzą, to też zdziwili się niepomiernie, kiedy pan obiecał Helence wyczytać z ręki wszystkie tajemnice.
 Pan patrzy, patrzy, patrzy na rękę Helenki, a wszyscy ciekawie czekają, czy zgadnie.
 — Hm, Helenka talerz raz stłukła.
 — Nie talerz, tylko podstawkę.
 — A raz znów Helenka zjadła coś mamie, i mama bardzo się gniewała.
 — Oj, naprawdę: skąd pan wszystko wie?
 Mama kupiła śliwki na marynaty i Helenka dwie śliwki zjadła bez pozwolenia, ale były troszkę robaczywe.
 — Tak jest, — potwierdza pan, pilnie patrząc na rękę — śliwki były troszkę robaczywe. — A raz znów Helenka spadła ze schodów.
 — Rzeczywiście: poślizgnęła się i z dwóch schodów zleciała.
 — Raz znów z dziewczynką się pokłóciła.
 — A jak się ona nazywała?
 — Imiona trudno z ręki wyczytać: chyba Mania się nazywała.
 — A nie, bo Stasia...
 — Helenka ma lalkę.
 — A włosy ma lalka?
 — Włosy? Owszem, ma lalka włosy, tylko coś jej brakuje.