Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/19

i z długiego korytarza prowadzą drzwi do małych pokoików, gdzie sypiać będą po kilku razem. A już nikt nie wie, co to jest weranda, o której tyle słyszeli.
 Leon Kopeć, którego Achcyk później nazywał Kopiejką, — poczuł głód srogi, Lewiński dał mu pięć obwarzanków; a Boćkiewicz zajada chleb z masłem i mówi trochę do siebie, a trochę na próbę i do dozorcy:
 — Ja nigdy jeszcze nie jechałem koleją.
 — A przyjemnie jechać koleją?
 — Przyjemnie, — mówi Boćkiewicz i zajada chleb z masłem.
 Mały Sulejewski, nie przeczuwając zgoła, że niezadługo będzie mężnym kapitanem okrętu — popłakuje z cicha i nos rękawem wyciera: siostra przyrzekła, że na kolonię go odprowadzi, tymczasem poszła, samego zostawiła. Och, losie, losie!
 — O, patrzcie, jak owies.
 — To żyto, ośle, nie owies.
 — A ty co?
 Pociąg z hukiem wielkim przez most przejeżdża — i zaraz ktoś zapytuje: „Jak się ta Wisła nazywa?“
 Słupy wiorstowe liczą, spierają się, czy mila ma siedm, czy czternaście wiorst — i coby się stało, gdyby tak chłopak wyleciał.
 — Stacya Goworów!
 Malcy siadają na fury; starsi pójdą pieszo, bo do Wilhelmówki niezbyt daleko.
 Słońce zachodzi, chłodny wietrzyk wieje. — Dalej w drogę.
 Kto ma w Zofiówce siostrę, albo kuzynkę, ten zapytuje, czy przechodzić będziemy koło Zofiówki i czy dziś jeszcze pójdziemy do dziewcząt.