Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/20

 — Czy dziś jeszcze dostaniemy kolonijne ubrania?
 — Czy jutro listy będziemy pisali?
 — Kiedy pierwszy raz wydadzą łopaty do kopania?
 Bo o łopatach opowiadali chłopcy z poprzedniego sezonu.
 Pytają się panów, ale jeszcze nieśmiało, ale tylko na próbę, żeby zobaczyć, czy się nie obrażą.
 — Proszę pana, czy na kolonii są zmory?
 — Zmory? Cóż to ma być takiego?
 — A no, złe duchy... Bo mówią, że kolonia jest w lesie, a w lesie są zawsze duchy.
 — Nie, na kolonii niema złych duchów; są tylko dobre duchy, — wszystkie najłaskawsze i najdobrotliwsze. A w lesie są grzyby, poziomki, jagody — nie zmory.
 Z boku, trochę na lewo od szosy, czerwieni się gmach murowany.
 — Już?
 — Nie, to dopiero Zofiówka; tam są dziewczynki.
 Wybiegły przed las i zdaleka powiewają chustkami.
 — Wiwat! — krzyczą chłopcy.
 Chętnieby się zatrzymali, ale w domu czekają z kolacyą.
 Jeszcze mostek, kawałek lasu, łąka, polanka. Jesteśmy.
 — Patrzcie, piecuchy: wyście na furach jechali — a myśmy pieszo przywędrowali.
 — Kolacya, modlitwa — umyć się z drogi i jazda do łóżek. A wtedy opowie się, co będzie jutro.
 Spiesznie się myją i raz wraz któryś daje nurka do łóżka — bo ciekawi, co też im pan o dniu jutrzejszym opowie. Spiesznie się myją i spiesznie kładą, bo się jeszcze nie znają i nic nie mają sobie do powiedzenia. Spiesznie idą do łóżek, bo jeszcze są skrępowani i grzeczni, bo to pierwszy wieczór dopiero.