Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/23

 — Idź, powiedz. Patrzcie go: ubrał się w niebieską koszulę i przewodzi. Minister: panu powie.
 — Minister poczty.
 — Lizuch! Skarżypyta!
 Teraz jeden mówi półgłosem, coś ciekawego zapewne, bo cisza zaległa: słuchają. Na sali, powtarzam, odbywa się ważna robota, grupa zapoznaje się z sobą i nie wiedząc wcale, już wybiera tych, którzy jej przewodniczyć będą, — tylko czy w dobrem, czy w złem?
 — No, chłopcy, zaśpiewajcie; ja wam pozwalam.
 — Cicho, bąki Wilanowskie.
 — Ty sam bąk.
 — Te, piąty tam przy drzwiach, czego spać nie dajesz?
 Ktoś goni się po sali, inny klaszcze w ręce.
 — Patrzcie chłopaki, na dole jest karuzela.
 Wszyscy biegną do okien, żeby karuzelę zobaczyć.
 — Idź głupi! To kierat od studni: konia się wprzęga i wodę się kręci.
 — A jakże: konia. — Może nie? Widzisz, tam ośka wisi, co się konia przyprzęga. — To się nie ośka wcale nazywa. — A jak? — Ja sam nie wiem. — Jak nie wiesz, to nie gadaj. — A wiem, bo ośka jest przy kołach.
 — Chłopcy, wróćcie do łóżek — ostrzega ktoś przezornie. — Pan mówił, żeby nie wstawać, aż pan przyjdzie i powie dzień dobry.
 — Dziś pierwszy dzień, to wolno.
 Niezupełnie jednak są przekonani, że wolno, bo niechętnie wprawdzie, ale powracają do łóżek.
 — Proszę pana, niech pan wstanie, nam się przykrzy.
 Trzy minuty trwa cisza, może zasną jeszcze?