Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/58

 — Poczekaj, sznur przyda się do kotwicy, a gałąź na sęk się założy.
 — Tylko zobacz czy mocno, — troszczy się kapitan „Nadziei“, odpowiedzialny za bezpieczeństwo załogi.
 — Patrzcie, ta dziura będzie oliwarką.
 — A ty idź po klucz do maszyny. Tymczasem przynieś byle jaki, po obiedzie pójdziemy do lasu, to lepszy znajdziemy.
 Jest jeszcze duża gałąź na zbyciu.
 — To będzie szalupa. A ty zejdź tam z góry, bo jeszcze spadniesz.
 Kapitan zdaje sobie sprawę z ciążącej na nim odpowiedzialności.
 — I ja się chcę bawić, zgłasza się nowy kandydat.
 — Dobrze, będziesz nurkiem.
 Wreszcie wszystko gotowe do drogi.
 — Zajmować miejsca, ruszamy. Maszynista niech puszcza parę.
 — A kotwica, panie kapitanie?
 — Prawda, zapomniałem.
 Młody niedoświadczony kapitan.
 — Szszszsz, — syczy maszyna...
 Tam znów gotuje się do drogi pancernik: „Odwet“, tam statek rybacki „Sobieski“, gdzieindziej „Rekin“ wyrusza.
 Prócz dużych są małe łodzie małych kapitanów: Paluszka i Terleckiego na krzywej brzezinie, Sulejewskiego na nizkim dębczaku. Ktoby teraz spojrzał na marsowe czoło kapitana Sulejewskiego i posłuchał jego grzmiących rozkazów, tenby nie chciał wierzyć, że tydzień temu łzy ronił, bo go siostra nie odprowadziła do kolonii, i nos pełen troski rękawem ucierał.
 Cóż dodać jeszcze do rozdziału o rozwoju marynarki