Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/84

idzie pan w kapeluszu, miał laskę taką zakręconą. Wtedy Mania się przeżegnała, i fartuch pod innem drzewem się znalazł.
 — U-u-u-u — zaczęli wołać chłopcy i trzęśli się ze strachu, że takie straszne rzeczy opowiada im Mania.
 — U-u-u-u, Kropeleczko, co to za czary?
 A Kropeleczka powiedziała, że jeśli nie przestaną, to się rozpłacze, bo jest bardzo nerwowa i nigdy już nic im nie powie.
 I opowiedziała dalej, że jej dziewczynka nogę podstawiła naumyślnie, potem się tłómaczyła, że nienaumyślnie, ale to nieprawda — że dziewczynki bardzo lubią się kłócić, a potem mówią:
 — Poczekaj, powiem twojej mamie na stacyi.
 Że bardzo lubią Polcię, bo jest sprawiedliwa dyżurna, a Wacia daje chleb grubo posmarowany tylko swoim znajomym, a Olesia zawsze mówi prawdę w oczy, ale nigdy nie obgaduje.
 Kropeleczka byłaby długo jeszcze opowiadała, ale Franek znalazł ogromne mrowisko pod drzewem, i trzeba było obejrzeć mrowisko, nakarmić mrówki chlebem z podwieczorku.
 — Nie uradzi sama. — Uradzi. — A nie; widzisz, poszła zawołać na pomoc.
 Mrówki podrobiły chleb na małe kawałki i wnoszą je w głąb mrowiska.
 — Tam są korytarze i pokoje.
 Opowiadają teraz, co czytali o mrówkach, — ich krowach, wojnach.
 — O, i po drzewie chodzą.
 — Uch, jakie to grube drzewo.
 — Daj, ja obejmę. — A ty obejmiesz?