Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/85

 Każdy chce teraz objąć grube drzewo, a ostrożniejsi przestrzegają, żeby mrówek, które chodzą po drzewie, nie udusić, żeby mrowiska nie uszkodzić.
 Trąbka. Do domu na kolacyę.
 — Ju-u-uż?
 Sporo czasu upłynie — zanim trzysta dzieci się zbierze.
 — Oj, gdzie ja byłem, tak daleko.
 — Patrzcie go, tak daleko był i kurków nazbierał, a ja byłem bliziutko i dwa prawdziwe znalazłem.
 — A jeden chłopak znalazł takiego prawdziwca, jak czapka.
 — A nasz pan znalazł cztery prawdziwce i dwa maślaki.
 — A ja znalazłem scyzoryk — mówi Tomaszewski.
 I ci wszyscy, którzy zgubili scyzoryki, oglądają, czy to nie ich czasem.
 — Czasem to może twój, ale nie zawsze — mówi Tomaszewski.
 Przychodzą spóźnieni.
 — Uch, gdzie ja byłem. Trąbkę tak było słychać, że ledwo-ledwo, jakby bąk bzykał.
 — A ja zbierałem za szosą.
 — A nas chłopcy ze wsi gonili. Górski się przewrócił i wszystkie grzyby mu się wysypali.
 — Grzyb jest rzeczownikiem nieżyjącym — mruczy chmurnie Prawe Serce.
 Układny Czesio Gryczyński zbiera grzyby dla pani gospodyni, mały Frankowski niesie w czapce pełno mucharów.
 — Rzuć głupi, bo krost na głowie podostajesz.
 A Ciamara oznajmia z powagą:
 — Ja cały czas byłem przy panach.