Strona:Janusz Korczak - Józki, Jaśki i Franki.djvu/97

 Trzy dni tylko były anielskie perły na ziemi, bo roztopiły się i w mgle wieczornej uniosły się znów do nieba.
 Ale już człowiek nauczył się naśladować głosy wszystkich pereł: i tej z morza, i tej z gór, i tej z lasów, — bo taką była moc największej perły.
 Od tej pory orzeł nie wzbija się już tak wysoko, ma krzywy dziób i zakręcone pazury, słowikowi wolno śpiewać tylko po zachodzie słońca, jaskółce pozwalają ludzie mieszkać w swojej chacie, a człowiek włada pieśnią, która naśladuje wszystkie głosy i towarzyszy mu w smutku i w weselu, przy pracy i w boju.
 Należy kochać i szanować pieśń, bo pochodzenie jej anielskie; dało nam ją poświęcenie królewskie i przywiązanie wiernej małej ptaszyny.
 Pan B., który was uczy piosenek, kocha śpiew i smuci go, gdy głupie grzyby przekładacie nad królewsko-anielską pieśń. Jeśli ma ładną melodyę, mówi:
 — Szkoda dla chłopców, popsują ją.
 Bo pieśń można popsuć, gdy się jej nie szanuje, zniszczyć, jak ładną książkę, poszarpać, jak obrazek, dany w ręce głupiemu dziecku. — Wsłuchajcie się uważnie w melodyę piosenki: „Ja tratwę z liści zrobię“, — będziecie w niej mieli szum wioseł i plusk rzeki. — W piosence: „Z łukiem w dłoni“ — macie echo gór i trąb i strzałów. — W piosence: „Hej dzwonią dzwonki“ — znajdziecie wszystko, co śpiewa łąka i pole i las. A kiedy zaśpiewacie je sobie w Warszawie, przypomną wam się kolonie i będzie wam wesoło, czy przy pracy w warsztacie, czy wieczorem po nauce.
 Chłopcy zjedli już chleb z masłem, więc trzeba było zakończyć.
 — Nie będziecie uciekali ze śpiewów?