Strona:Janusz Korczak - JKD - Internat. Kolonje letnie.djvu/117

 Ukląkłem przy łóżku, w żadnym podręczniku nie szukałem wyrazów ani intonacji. Mówiłem monotonnym półgłosem:
 — Wiesz, że ciebie kocham. Ale nie mogę ci na wszystko pozwalać. Wiatr nie zbił szyby, tylko ty zbiłeś. Dzieciom przeszkadzałeś się bawić. Kolacji nie jadłeś. Chciałeś się bić w sypialni. Ja się nie gniewam. Ty się już poprawiłeś: sam poszedłeś, nie wyrywałeś się. Ty jesteś już grzeczniejszy.
 Znów płacze głośno. Uspokajanie wywiera niekiedy wprost odwrotny skutek: zamiast koić, podnieca. Ale wybuch, zyskując na sile, traci na trwaniu. Łka głośno, by po chwili ucichnąć.
 — Może jesteś głodny? Dać ci bułkę?
 Ostatnie spazmy gardła. Już tylko płacze, skarży się rzewnie, duszą dziwnie skołataną, obolałą, skrzywdzoną.
 — Pocałować cię na dobranoc?
 Odmawia ruchem głowy.
 — No, śpij już, śpij synusiu.
 Lekko dotknąłem ręką jego głowy.
 — Śpij.
 Zasnął.
 Boże, czem obronisz tę duszę wrażliwą, by jej życie nie stetłało w błocie?...