Strona:Janusz Korczak - JKD - Internat. Kolonje letnie.djvu/175

chętnie idzie, że wszystkie ochoczo się wybierają:
 — Ważna wycieczka!
 Jedno będzie szukało czapki, drugie się pobije w podnieceniu, trzecie w ostatniej chwili pobiegnie do ustępu, czwarte niewiadomo gdzie się podziało.
 W drodze jednego głowa lub nogi rozbolą, jeden się skaleczy, jeden się obrazi, jednemu pić się będzie chciało.
 Opowiadasz bajkę, — jeden obowiązkowo ci przerwie:
 — Proszę pana, co to za robaczek.
 Drugi:
 — On się kłuje w ucho słomą.
 Trzeci:
 — O, barany pędzą!
 Nadąsanie młodociane grozi:
 — Jeżeli jeszcze raz ktoś przerwie...
 Doświadczona pobłażliwość z uśmiechem przeczeka.
 Czy gniewając się na wyjątkowe sytuacje, wychowawca nie zdaje sobie sprawy, że bez nich praca byłaby martwa, jednostajna, nudna; że wyjątkowe dzieci dają nam najobfitszy materjał do rozmyślań i dociekań, uczą nas ulepszać i poszukiwać. Gdyby nie one, jak łatwo uledz złudzeniu, że osiągnęliśmy ideał. A któż jest tyle nierozumny, by nie wiedział, że zawsze ponad względnie dobrem istnieje możliwe do osiągnięcia lepsze?