Strona:Janusz Korczak - JKD - Internat. Kolonje letnie.djvu/78

 — Dużo chłopców słyszało.
 Więc przypadkowo słyszane, a nie podsłuchane celowo.
 — No dobrze, ale dlaczego mi to mówisz?
 Zakłopotanie: tak sobie powiedział.
 — I cóż chcesz, abym mu zrobił?
 Zakłopotanie: nie wie, co chce, abym zrobił?
 — A czy wiesz, dlaczego mnie przeklął?
 — Był zły, że pan...
 Treść błaha, intencja nieokreślona. — Zapewne liczył na zainteresowanie wychowawcy, może imponowała mu myśl, że posiadłszy ważną tajemnicę, podzieli się nią ze starszym.
 — A ty nie przeklinasz, jak jesteś zły?
 — Czasami przeklinam.
 — Nie rób tego, to brzydki zwyczaj.
 Nie praw mu morałów, — może kierowała nim istotna życzliwość; a jeśli nie, parę kłopotliwych pytań i brak zainteresowania dla otrzymanej wiadomości są dostateczną karą.

 57. Intencja występna: chęć zemsty.
 — Starsi chłopcy mówią świństwa, mają jakieś nieprzyzwoite obrazki i wierszyki.
 — Jakie obrazki i wierszyki?
 — Nie wie. — Schował się, aby go nie widzieli, umyślnie podsłuchał. Mówi dlatego, że nie wolno mieć takich obrazków. Chce, aby ich ukarano.
 — A czy nie prosiłeś, aby ci pokazali obrazek?