Strona:Janusz Korczak - JKD - Internat. Kolonje letnie.djvu/90

 Po swojemu, — jak? — nie wiem.
 Będą się śmiały, żeś chudy i wysoki, żeś tłusty, żeś łysy, że masz brodawkę na czole, że jak się gniewasz, to ci się nos rusza, że jak się śmiejesz, chowasz głowę w ramionach. I będą cię naśladowały, i pragną być chude albo tłuste i nosem poruszać, gdy się gniewają.
 Pozwól im w serdecznej wyjątkowej chwili, rzadkiej koleżeńskiej rozmowie, powiedzieć, co myślą o tobie.
 — Pan jest taki dziwny. Czasem to pana lubię, ale czasem tobym pana zabił ze złości.
 — Jak pan coś mówi, to się zdaje, że to wszystko prawda. Ale jak się pomyśli, to widzę, że pan tylko tak mówi, bo my jesteśmy dzieci.
 — Nigdy nie można wiedzieć, co pan sobie o nas naprawdę myśli.
 — I pośmiać się z pana nie można, bo tylko czasami pan jest śmieszny.

 67. Nikt nie zaprotestował, że w powiastce dla dzieci pod nagłówkiem „Sława“ pozwoliłem jednemu z bohaterów ukraść. Długo się wahałem, ale nie mogłem inaczej: ten chłopak o silnem chceniu i żywej wyobraźni musiał raz ukraść.
 Bo dziecko kradnie, jeśli tak bardzo mieć pragnie, że oprzeć się nie może.
 Dziecko kradnie, gdy czegoś jest bardzo dużo, więc można wziąć jedno. — Kradnie, gdy nie