Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/103

 — Żądam władzą czarnoksięską. — Ja, Antoś, Antoni. — Ja, Kajtuś-czarodziej.
 Cisza.
 Chmura zasłoniła słońce, cień na grób rzuciła.
 Krzyknął myślą zawziętą:
 — Niech się babcia obudzi!
 Nagle...
 Nagle niewidzialna ręka uderzyła go dwa razy w twarz: w prawy i w lewy policzek.
 Zachwiał się.
 Motyl frunął.
 Przed oczami — czerwone plamy i koła.
 Nigdy jeszcze nikt Kajtusia w twarz nie uderzył. — Pierwszy raz.
 Stoi zbuntowany. Zacisnął pięści. Tak właśnie bywało, gdy się bić z jakim chłopcem zaczynał.
 — Poczekaj, już ja ci zapłacę.

 Podszedł do Kajtusia dziad stary.
 — Widzę, chłopcze, że masz zmartwienie. — Masz zmartwienie. — Masz, napij się: to cię wzmocni.
 Kajtuś sięga ręką, wziął podany kubek srebrny i wypił.
 Miły zapach. Płyn chłodny i słodki.
 Znów nalał dziad.
 — Pij jeszcze.
 Wypił.
 — Dziękuję. — Macie, dziadku.