Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/104

 Dał dziadowi złotą monetę; nie dziwi się nawet, że się w ręku znalazła.
 Nie spojrzał nawet w twarz nieznajomą.
 Pochylił głowę do ziemi, idzie prędko, jakby mu się spieszyło.
 Idzie prędko, a gniew i bunt ustępują.
 Czuje w sobie ciepło wesołe i lekkość dziwną.
 Jakby się w powietrzu unosił. A serce bije.
 Mija bramę cmentarną.

 Idzie pieszo, nie siadł do tramwaju.
 Pierwsza, druga i trzecia ulica.
 Wąska ulica.
 Idą przed nim dwie panie. Jedna z teką pod pachą, druga uperfumowana. Ząb ją boli czy co? — Trzyma chustkę od nosa przy twarzy.
 Kajtuś chce je wyminąć, a coraz ktoś potrąca i przeszkadza.
 Zniecierpliwił się. Pomyślał:
 — Niech idą tyłem.
 Ledwo zdążył się usunąć, bo one zamiast naprzód, cofają się w tył. — Jak raki. — Nie odwróciły się, tylko nogami w tył przebierają.
 Ludzie patrzą się zdziwieni, a one rozmawiają, jakby nigdy nic.
 Zwarjowały baby, czy co?
 — Teraz taka moda. W Paryżu wszystkie bogate damy tak chodzą — zażartował cyklista.
 Ale kiedy potrąciły piekarza, który niósł na głowie tacę z ciastkami, — ten dawaj wymyślać.
 — A pokraki, a flondry, a marmuzele.