Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/105

 Przestraszone, — dawaj tyłem uciekać na drugą stronę ulicy.
 A środkiem ulicy samochód pędzi.
 Szofer chce zahamować, ale zapóźno.
 — Przejedzie!
 Kajtuś pomyślał spokojnie:
 — Niech w aeroplan...
 Do samochodu powiedział.
 A ten zaraz frunął w powietrze, bo wyrosły mu skrzydła.
 Dwie panie, ta z teką i ta z chustką przy twarzy — stuknęły się o mur kamienicy i stanęły. Nikt teraz na nie nie patrzy: niech stoją.
 Pozadzierali wszyscy głowy do góry. Tamci w samochodzie krzyczą ze strachu, jak opętani.
 A fruwający samochód znikł za dachami domów.
 Zaraz policjant. I zaraz pan z gazety:
 — Co się tu stało? — Kogo przejechali?
 — Nikogo nie przejechali, tylko jakaś nowa sztuczka amerykańska.
 Każdy opowiada inaczej. Pan z gazety wyjął pióro i pisze.
 — Jak się to zaczęło?
 — A ooo, — te dwie. — Tam stoją. — Tyłem chodzą. — Tam pod ścianą.
 Pchają się. Gapiów coraz więcej. Policjant rozgania, nie może dać rady.
 — Ot, głupi naród — pomyślał Kajtuś.
 I poszedł dalej.