Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/107

 Restauracja bogata, pierwszorzędna. Przez wielkie szyby lustrzane widać stoły, przykryte białemi obrusami; na stołach kwiaty.
 — Wejść czy nie? — Ile też tu obiad kosztuje?
 Sięgnął do kieszeni: ma sto złotych.
 Dobrze. Wchodzi.
 Przy drzwiach szwajcar w czerwonym płaszczu ze złotemi guzikami. I nie wpuszcza do środka.
 — Ty czego? — Ty poco?
 — Jestem głodny.
 — Tu żebrać nie wolno.
 — Ja zapłacę.
 — Wychodź, powiadam.
 — Dlaczego?
 — Bo ci mówię. Bo wezmę za kark i wyrzucę.
 — Spróbuj pan ruszyć.
 Szwajcar chce rękę wyciągnąć — nie może. Chce zawołać — nie może. Oczami tylko przewraca, jakby się dusił. — A Kajtuś po dywanie wchodzi na salę i siada przy stole.
 Przy jednym stole siedzą dwaj panowie i pani. Przy drugim siedzi oficer. Przy trzecim — pani i chłopiec w marynarskiem ubraniu. — Wreszcie grupa wesoła: aktorzy i aktorki, co grają w teatrach.
 Kajtuś usiadł sam i patrzy na aktorów, a oni na niego.
 — Czego ten mały obdartus tu chce?