Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/108

 — Poczekaj; zaraz zobaczymy.
 — Patrzcie: buty ma zabłocone.
 — I brudny kołnierzyk.
 — Pazury nie obcięte.
 No tak. Ubrany Kajtuś ubogo, jak syn stolarza. Zabłocił się na cmentarzu. Nie lubi obcinania paznokci.
 Nogi głębiej podwinął pod krzesło, z rękami nie wie, co robić.
 — Panie ober, — woła aktor, — czeka nowy gość.
 — A to co za jeden? — Kto go wpuścił? — Ruszaj stąd zaraz.
 Wszyscy przestali jeść i patrzą zaciekawieni.
 Wpada szwajcar.
 — Mówiłem, że nie wolno.
 — A on wszedł. — Dzieciakowi nie mógł dać rady niedołęga?
 Idzie gospodarz, sam właściciel restauracji. — Gruby, jak beczka.
 Kłania się oficerowi:
 — Cześć.
 Kłania się panom:
 — Szacunek dla pana hrabiego.
 Nagle... groźnie do Kajtusia:
 — Ty co?
 — Ja pstro. — Proszę dać obiad. — Mam sto złotych i zapłacę.
 — Brawo. — Zuch mały. — Sto złotych ma. — Nie daj się, — buntują go aktorzy.
 — No, pewnie, że się nie dam.