Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/109

 Będzie awantura.
 — Mamo, chodźmy. Ja się boję, — zaczął płakać chłopiec w marynarskiem ubraniu.
 Kajtuś swoje:
 — Chcę jeść. Zapłacę. Ile się należy?
 — Ukradłeś pieniądze. Wynoś się.
 — Ukradłem? — Poczekajcie.
 — Zawołać policjanta.
 Kajtuś wstał. Mruknął. Spojrzał.
 Naraz otwierają się okna, a talerze, noże, butelki, pieczone kurczaki, półmiski i obrusy — wszystko fruwać zaczyna.
 Kelnerzy wyciągają ręce do Kajtusia.
 Aleee...
 Lecą w górę pod sufit. Przylepili się do sufitu włosami i fajtają nogami, jakby tańczyli. I tak samo gruby gospodarz.
 Aktorzy zaczęli klaskać z uciechy.
 Kajtuś rozkazał:
 — Niech siedzą, dopóki nie wyjdę.

 Myśli Kajtuś z goryczą:
 — Kłamie przysłowie, gdy mówi, że nie suknia zdobi człowieka.
 Dotknął palcem swego ubrania, i już elegancki panicz idzie przez ulicę.
 Wstąpił do kawiarni. Wypił czekolady filiżankę i zjadł cztery ciastka.
 Zapłacił. Dał napiwek.
 Znów wsiadł do taksówki:
 — Do Łazienek.