Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/11

 Wchodzi Kajtuś.
 — Proszę sera śmietankowego.
 A szewc, — czy się domyślił, że żarty, czy zły, że głowę zawracają.
 Łap za pasek.
 — Dam ja ci sera, błaźnie jeden!
 Zamachnął się.
 Niebardzo się udało: trzeba było prędko umykać.

 Ominął Kajtuś kilka małych sklepów.
 Zatrzymał się przed fryzjerem i myśli.
 — Ale ty ciągle to samo. — To nie sztuka.
 — Nie podoba ci się, to nie. — Sam sobie chodź i wymyślaj co innego.
 — No już dobrze. — A tu co powiesz?
 — Nie spiesz się. Poczekaj. Zobaczę.
 Wchodzi.
 Ładnie tu. — Czysto. — Pachnie.
 Perfumy w różnych butelkach. — Mydła kolorowe. — Grzebienie. — Pomady. — Puder.
 Kasjerka czyta książkę.
 — Czego sobie życzysz, kawalerze? — pyta się pan.
 Pan młody i wesoły.
 — Proszę o pomadę na porost królewskich wąsów.
 — Dla kogo?
 — Dla mnie.
 Pani przerywa czytanie i patrzy.
 Pan oczy szeroko otworzył.