Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/111

 — Niech wszyscy panowie będą w sukniach, a panie w spodniach.
 Teraz dopiero zaczęła się heca.
 Bo stoi student z panną, i patrzą na słonie.
 Nagle:
 — Co pan zrobił?
 — Ja nic, ale pani co wyrabia?
 On gapi się na nią, a ona na niego. On w sukni i damskiej bluzce, a ona w spodniach.
 — Co to?
 Jakaś babina, gdy zobaczyła, że ma spodnie i męski kapelusz, — krzyknęła i zemdlała.
 A tu znów pensja żeńska. — Dwadzieścia par uczenic, a za niemi wychowawczyni. Pilnuje, żeby był porządek i dobre wychowanie. — No i masz: jak piorun z nieba. — Co ludzie sobie pomyślą, co powie przełożona? — W spodniach one i ona.
 — Do domu. W tej chwili do domu.
 Oczy zasłoniła rękawiczką. — Co tchu uciekają.
 Opowiadali potem ludzie, że uciekli z Łazienek w jedwabnych sukniach damskich: prokurator sądu, wiceminister poczty, senator, krytyk literacki i profesor higjeny.
 Ale Kajtusia ubawiło najwięcej, jak przewracając się, biegli policjanci w pantoflach na wysokich obcasach, w jedwabnych pończochach i w sukienkach tiulowych.
 A musieli się nielada uwijać, żeby bronić przed nieszczęśliwym wypadkiem miljonerów.