Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/114

 Rannych na szczęście nie było.
 „Zerwali afisze zapowiedzianej prelekcji“.
 — Acha. To mój profesor Gwizdał. — Jak tam było? — Ekonomiczny?
 Jeszcze nie doczytał Kajtuś do końca wszystkiego, gdy gazeciarze zaczęli znów krzyczeć:
 — Drugi nadzwyczajny dodatek.
 — Niezwykłe wypadki w Łazienkach, — Dodatek drugi!
 — Bogini grecka, kiełbasa i serdelki.
 — Lwy i tygrysy w parku królewskim.
 — Huragan powywracał drzewa.
 — Liczne ofiary.
 Wie Kajtuś, że ofiar nie było. Napisali tak, żeby gazet sprzedać więcej.
 — Niech piszą. — Co mnie to wszystko obchodzi?
 Tłumy stoją przed restauracją.
 Tłumy biegną do Łazienek.
 Kajtuś przeciska się, — idzie zmęczony krok za krokiem — do domu.
 Stuknął się palcem i w swojem starem palcie, z szalikiem na szyi, wszedł do bramy.
 Niespokojny, co rodzice powiedzą, że wyszedł na tak długo.