Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/116

 — Dziś zostaniesz w domu, a jutro do szkoły. — Dosyć tego hultajstwa. — Jesteś zdrów, więc się ucz. — Zrozumiałeś?
 Nie pożegnał się ojciec i wyszedł. — Kajtuś został z mamą.
 Mama zaczęła go pocieszać.
 Taka dobra.
 — No trudno: stało się. Już więcej tego nie zrobisz. — Nawet nie twoja wina. — Nie powinnam była pozwolić, żebyś sam chodził na cmentarz. — Mamy ciebie jednego, więc się obawiamy, żeby ci się co złego nie stało. — Nie bój się: nie oddamy cię do zakładu poprawczego. — Ojciec tak tylko mówił.
 Uspokoił się Kajtuś.
 — Podobno awantury w mieście? Tam pewnie chodziłeś? — pyta się mama.
 Kajtuś przeczytał głośno dodatek nadzwyczajny.
 — Tak, tak. Pewnie znów będzie wojna. — Nie dadzą ludziom spokoju. — I pradziadek twój, i dziadek, i ojciec....
 Zaraz Kajtuś prosi, żeby mama opowiedziała: jak w drewutni ukrywali się powstańcy, a pod drzewem leżały książki i papiery.
 Co to były za książki, dlaczego nie było wolno? — Dlaczego za książki wysyłali do zimnego kraju?
 — Może chociaż jedna książka została?
 Dawno już Kajtuś myślał, że w książkach tajemniczych były przepisy, jak zwyciężać wrogów.