Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/117

 Opowiada mama o wojnach, które były, a Kajtuś myśli o tej, która będzie. Nawet chce, żeby wojna wybuchła. Bo dopiero wtedy będą się mogły przydać — jego moc i wola.
 Potem ojciec wrócił, mówi, o czem piszą gazety, co słyszał od ludzi.
 — Zanosi się na coś niedobrego.

 Długo nie może zasnąć. Bo co zaśnie, zaraz huk armat, warkot aeroplanów, bomby i granaty.
 Zaraz czary Kajtusia wygrywają bitwy.
 — No dobrze. — Ma Polska Kajtusia. — Ale i wróg może mieć także czarnoksiężników, — może starszych i ostrożniejszych? — Popełni Kajtuś jakiś błąd, albo w ważnej chwili zawiedzie tajemnicza siła, i wróg wygra wojnę?
 Rozważa Kajtuś, jakie wyczarować nieznane armaty, jakie zbudować fortece, jakie wydawać rozkazy, w jakie przybrać wojsko pancerze, hełmy i maski.
 — Może pułk wielkoludów, może ułani z żelaza na stalowych koniach?
 Ojciec poruszył się w łóżku.
 — Tatu!
 — Co?
 — Co mocniejsze: żelazo czy stal?
 — Śpij!
 Mruknął ojciec coś jeszcze. Gniewa się. Zasnął Kajtuś. Obudził się. — Myśli:
 — Jutro idę do szkoły. — Będą się pytali, dlaczego uciekł z domu, co robił w szpitalu;