Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/119

 I już chce zasnąć.
 Poduszka go grzeje, kołdrę tak próbuje ułożyć, to inaczej. Rękę pod głowę założy — to tak, to inaczej. Kładzie się nawznak, na boku.
 Chce zasnąć.

 — Wstawaj. Czas do szkoły.
 — Mhm.
 — Prędzej. Bo się spóźnisz.
 Wstał. — Ułożył książki i zeszyty.
 Pożegnał się. — Wyszedł. Ojciec się gniewa.
 Za parkanem składu desek wywołał sobowtóra. Przykro mu się zrobiło, — dziwnie jakoś. — Taki sam, jakby w lustro patrzał.
 Idą obok siebie. Milczą. — Zatrzymali się przed sklepem. — Jakaś pani idzie z panem. Też stanęła, — spojrzała.
 — Patrz, jacy podobni. — Czy wy chłopcy bliźnięta?
 — A co pani do tego? — mruknął Kajtuś.
 — Niegrzeczny jesteś, — mówi pan.
 — Niech będzie. — Czego się wtrąca, poco zaczepia?
 Dorosłym się zdaje, że mają prawo zaczepiać, robić głośne uwagi i zadawać byle jakie pytania, bo to mały, bo dziecko.
 Mówią:
 — Jakie ten mały ma ładne oczy. — Ile masz lat? — Nieładnie gwizdać na ulicy.
 Kajtuś udawał zawsze, że nie słyszy, albo język pokaże i ucieknie.