Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/122

na prawo i na lewo, bo chcą wiedzieć, co się stało, która naprawdę godzina.
 Urzędnicy bez śniadania biegną do biur, a kupcy do sklepów.
 W tramwaju tłok. Konduktorzy rady dać nie mogą. Kto się nie docisnął, biorą wspólnie taksówki. Wszyscy spóźnieni: myśleli, że wcześnie, a tu już południe.
 Wysypali się ze szkół uczniowie.
 — Skaranie boskie z temi dzieciakami; plączą się, jak człowiek się śpieszy.
 — A to niespodzianka, — cieszą się młodzi. — Kto tak dobrze wymyślił?
 — Zagraniczni goście, — mówi Kajtuś rozweselony. — Chodźmy im podziękować.
 Wstąpił do bramy, wywołał sobowtóra i posłał do domu. — Sam przyłączył się do pochodu sztubaków i — hajda na miasto.
 Aż musieli zatrzymać tramwaje, — taka gromada ze wszystkich szkół się zebrała.
 Gazety potem pisały, że młodzież szkolna urządziła przed hotelem gości burzliwą manifestację. Inne gazety, że — żywiołową i
 — Spontaniczną.
 Przyznać trzeba, że krzyk był.
 — Niech żyją! — Vivant! — Dziękujemy!
 Oni wyszli na balkon i kłaniają się i też dziękują.
 A potem, każdy w swoją stronę: do domu, albo na spacer.