Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/123

 Poszedł Kajtuś na Plac Teatralny. — Zaczepił go inwalida w niebieskich okularach.
 — Przeprowadź, kawalerze, na drugą stonę ulicy, bo słabo widzę.
 Wziął go Kajtuś za rękę, ostrożnie przeprowadził. A on:
 — Masz, weź czekoladkę.
 Czekoladka akurat taka, jakie były w torebkach pod poduszką. — I smak taki sam.
 Zjadł. Rozgląda się. — Zegar ratuszowy bije pierwszą godzinę, a dopiero otwierają sklepy. — Przypomniał sobie odczyt profesora Gwizdała. Nagle myśl:
 — Pozmieniam napisy na szyldach sklepów.
 Stuka palcem w powietrze i mówi:
 — Ten sklep niech będzie Dyndalski.
 — Ten — Fidrygalski i spółka. — Dalej: Fajtłapski i synowie. — Kundel i Cwajnos. — Ferdek Śmierdek. — Bezportek. — Kukurykiewicz.
 Odrazu na wszystkich sklepach, zamiast nazwisk znanych poważanych, ukazują się śmieszne napisy.
 Ale Kajtusiowi mało tego. — Pozamieniał sklepy. — Będzie większy bałagan.
 Na rogu Placu zamienił bank na owocarnię. — Zamiast pieniędzy, leżą w oknie gruszki, jabłka i śliwki. Na biurkach bankowych orzechy, banany i winogrona.
 Niedaleko banku znana apteka.
 — Niech tam będą ptaki, małpy i złote rybki.