Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/125

 — Uspokójcie się państwo. Zaraz otworzymy kasę ogniotrwałą i skarbiec. Kasjera jeszcze niema. Wiecie, że poplątały się zegary.
 — Więc posłać po kasjera. Jak długo będziemy tu stali?
 — Żeby się nie nudziło, każę tymczasem wydać owoce, czem chata bogata, tem rada. Zaraz na tacach będzie się dawało. Każe gońcowi skoczyć prędko po tace do sklepu z przeciwka.
 — Tam już niema tac; teraz tam cukiernia Dyndalskiego.
 — No, sami państwo widzicie. — Może śliweczki węgierskie?
 — Chcemy pomarańcze!
 — Doskonale. No ruszajcie się, panowie urzędnicy. Klijentela czeka.
 Urzędnicy się buntują.
 — Nie jesteśmy młodemi panienkami, żeby handlować owocami.
 Przyszedł kasjer. Otworzył. A w kasie same figi.
 Krzyk, groźby — awantura.

 Nie lepiej u jubilera.
 — Przepraszam, czy jest właściciel?
 — Ja jestem. Właśnie.
 — Pan Bezportek?
 — Co takiego? — Ja pana nauczę błaznować.