Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/127

 — Głupi, głupi!
 A ze słoika na porost włosów skacze na spoconą głowę aptekarza żabka zielona.

 Zdawałoby się, że Kajtuś dość narobił bigosu. Ale nie. — Zobaczył, że pies goni kota.
 — Niech się na Placu tym odbędzie walka psów i kotów z całego miasta.
 Tego tylko brakowało.
 Pędzą koty z ulicy Wierzbowej, a psy z Senatorskiej. Dawaj gryźć się i drapać. Szczekanie, pisk, miauczenie, fukanie, skomlenie.
 Ludzie uciekają, inni się znów gapią.
 — Fifi, Azor, Żolka, Trezor! Do nogi!
 A Kajtuś:
 — Psy niech będą niebieskie, a koty czerwone.
 I tak się stało.
 Urzędnicy magistratu stoją w oknach i patrzą.
 — Niech straż ogniowa rozgoni je wodą.
 Strażacy zakładają gumowe rury na hydranty.
 — Żądam wolą moją i mocą, aby małpy zielone zrobiły porządek.
 Już małpy, jak nie skoczą w sam środek — i porozpędzały.
 Koty uciekły w ulicę Bielańską, a psy w Senatorską.
 Przyjechali autami goście zagraniczni, patrzą przez lornetki.
 — Wesołe miasto, — mówi bogacz, zwany królem okrętów i kolei.