Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/129

 — Niech most sztorcem stanie!
 Jakby nie Kajtuś, a most zawinił.
 Spełnił się czar. Most zaczął się unosić, a całe szczęście, że powoli, bo by się wszyscy potopili i pozabijali. — Ani jeden koń, ani jeden człowiek nie zostałby żywy.
 Bo zaraz ludzie przewracają się i toczą, a samochody zjeżdżają na dół. — Nie było zabitych, ale wielu pokaleczonych i pokrwawionych.
 — Dosyć!
 No tak, ale za późno.
 Jadą karetki pogotowia na pomoc. A Kajtuś stoi, jak nieprzytomny.
 — Dosyć! — Do domu czemprędzej, żeby nowych głupstw nie narobić.
 Biegnie.
 Otworzył drzwi mieszkania i cofnął się przestraszony: spotkał się oko w oko z swoim sobowtórem. — Dobrze, że mama siedzi akurat tyłem do ściany, więc go nie widziała.
 Zatrzasnął drzwi.
 — Kto to? — pyta się mama. — Zaraz przyjdę, — mamo, — słyszy swój głos w pokoju.
 Sobowtór wychodzi do sieni i czeka posłusznie.
 — Zczeźnij, maro.
 Znikł. Kajtuś wchodzi, a mama się pyta:
 — Do kogo wychodziłeś?
 — Nic. Chłopiec mnie wołał.
 — Czego jesteś taki czerwony?
 — Nic. Głowa mnie boli.