Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/13

 — Co mają towar marnować? — Pożartować można. Ale nie jestem pętakiem. Nie lubię oszukańców.
 — No pewnie.

 Wszedł Kajtuś do mydlarni. Prosi o truciznę na pchły.
 Dała mu.
 — Masz: na pchły, na pluskwy i na karaluchy.
 — U nas niema pluskiew, ani karaluchów. Mama kazała tylko na pchły.
 — Nie szkodzi. Ten proszek dobry: wszyscy go kupują. Pokaż, ile masz pieniędzy.
 Kajtuś mocno zaciska pustą pięść.
 — Nie... Muszę się zapytać... Muszę się słuchać mamy.
 — No to idź się zapytaj. I powiedz, że złotówkę kosztuje. — A wy daleko mieszkacie?
 — Tu zaraz...
 — Jak będziesz często kupował, dostaniesz cukierków... O, widzisz.
 — Widzę.
 Pokazała słój z cukierkami.
 — Mądra baba: dawaj jej zaraz złotówkę. Myśli, że się połakomię na cukierek. — Pewnie farbowane. — Ile już było sklepów?
 — Sześć.
 — Akurat połowa.
 — No idziemy dalej.