Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/134

 Kajtuś niespokojnie poruszył się w łóżku i krzyknął przez sen.
 — Antoś, co tobie?
 Kajtuś nie odpowiedział: śpi.
 Szef policji rzucił papierosa, wypił duszkiem szklankę czarnej kawy, — spojrzał na zegar: godzina druga w nocy.
 Telefon.
 — Mówi inspektor więzienia. — Proszę wysłać samochód z eskortą na Dworzec Główny. — Aresztowano 3-ch pasażerów: jechali zagranicę. Bardzo podejrzani.
 — Dobrze.
 Klasnął w ręce. Wydał polecenie.
 — A teraz sprowadzić te dwie czarownice, co po ulicach tyłem spacerują.

 Wchodzą biedaczki wystraszone, blade, zapłakane.
 — Proszę, niech panie siądą.
 Usiadły.
 — Panie, my niewinne. — My ciche, bezbronne kobiety. — Za co nas więżą, czego od nas chcą?
 — Ależ szanowne panie, uspokójcie się. — Trzeba wyjaśnić. Sprawa jest nader ważna.
 Telefon.
 — Mówi defenzywa. Proszę wysłać samochód na Dworzec Wschodni. — Aresztowanych przyśle pan do nas. — Co u was słychać?