Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/135

 — Tymczasem niewiele. — Spokojnie. — Czy samochód wysłać zaraz?
 — Za godzinę.
 — Panie, my niewinne. — Możemy stracić posady. — W kryminale w nocy. — Co pomyślą sąsiedzi, stróż? — Na noc nie wróciły do domu! — Nie piłyśmy herbaty.
 Klasnął w ręce.
 — Proszę przynieść dla pań herbatę. — Panie palą? — Proszę papierosa.
 — Panie naczelniku, panie kierowniku, panie ministrze. Niech pan nas wypuści z kryminału.
 — Nie jestem ministrem. To wcale nie kryminał, a zwykły areszt prewencyjny. — Proszę mi powiedzieć, o czem panie rozmawiały na ulicy?
 — Ja sobie plombuję ząb. — W kasie chorych. — Nawet mam watę w zębie. — Mogę pokazać.
 — Nie trzeba. Wierzę. I cóż dalej?
 — Nic.
 — Przepraszam. — Gdyby panie szły tylko i rozmawiiały o zębie, nie byłoby żadnej racji was aresztować. — Ale czy poważne urzędniczki podczas rozmowy o zębie muszą koniecznie tyłem chodzić?
 — My nienaumyślnie.
 — Myśmy doprawdy nie chciały.
 — Możemy zapłacić po złotówce kary.
 — Niech pan się zlituje nad nami. — My niewinne.