Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/136

 Telefon.
 — Mówi woźny z poczty. — Przysłano tu dwie klatki z gołębiami.
 — Więc co?
 — Napisane: „bardzo pilne“. — Nie wiem, co mam zrobić.
 — Ugotuj sobie rosół i zjedz.
 Szef policji rozpiął mundur.
 — Uf, gorąco. — Proszę pić herbatę, bo wystygnie. — Teraz mi panie zechcą opowiedzieć o samochodzie, który nagle frunął w powietrze.
 — Nie wiemy nic. Nie widziałyśmy.
 — To źle. — Wszyscy zgodnie świadczą, że ten samochód pędził prosto na was. Czy samochód to igła, której można nie zauważyć?
 — Byłyśmy zawstydzone i zalęknione.
 — Czegoście się panie wstydziły i czego bały?
 — No tego, żeśmy tak dziwnie chodziły.
 — A kto wam kazał dziwnie chodzić?
 — To się tak nagle stało. — Rozmawiałyśmy, wtem ktoś nas jakby pchnął i zaczyna ordynarnie przezywać.
 — Kto to był?
 — Nie wiemy. — Zaczęłyśmy uciekać.
 — Przed kim?
 — Nie wiemy.
 — Jakże można nie wiedzieć, przed kim się ucieka? — Czy to był mężczyzna, czy kobieta, czy młody czy stary? — Czyby go panie poznały?