Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/137

 Szef bezpieczeństwa nacisnął tajny dzwonek. Wszedł sekretarz.
 — Wysłać samochód na Dworzec Wschodni. Zatelefonować na pocztę: przysłano dwie klatki gołębi. Niewiadomo, czy jutro będą telefony: gołębie mogą być potrzebne. — I zawiadomić żonę, że nie wrócę na noc; niech mi przyniosą poduszkę i koc. — I zawołać tego piekarza.
 Wchodzi chłopak piekarski.
 — Czy go panie znają?
 — Nie, panie policjancie, my takich znajomości nie mamy.
 — A ty poznajesz te panie?
 — No, jeszcze by też. — To właśnie te pokraki. — Mało tacy z ciastkami nie wywaliłem w błoto. — Bywa, że ktoś potrąci, bo gapią się i człapią, jak ślepi. Ale one wyraźnie naumyślnie...
 — A samochód widziałeś?
 — Wszyscy widzieli, więc i ja. Oczy mam. W górę nie patrzałem, bo miałem tacę na głowie, ale — jak się poderwał w górę...
 — Więc co panie na to?
 — Nic.
 — To źle. — Zapiszę, że panie odmawiają zeznań i milczą uparcie.
 — Panie sędzio, my wcale nie uparte. — Rozmawiałyśmy o dentyście i że w lecie razem wyjedziemy na urlop.
 — Proszę podać adres dentysty.