Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/138

 — Nie wiem, jak się nazywa. — Przystojny, ma takie marzące oczy.
 Wchodzi sekretarz.
 — Chłopiec może iść do domu. — Te dwie do sędziego śledczego. — Zabrać stąd telefon. — I do 5-tej rano żeby tu nikt nie wchodził. — Rozumie pan: nikt. — Chyba, że coś groźnego. — Muszę odpocząć. — Moje uszanowanie paniom.
 — Panie naczelniku, niech pan sprawdzi, że mam w zębie watę.
 — Sędziemu pani pokaże. — No już podpisane.
 Wyszli.
 Naczelnik policji stołecznej rozpiął ostatni guzik mundura.
 Rzucił się na kanapę, przykrył kocem.
 Chrapie.

 Trzy razy probował Kajtuś, żeby zapomnieli. — Udało się wtedy z rowerami na korytarzu w szkole, więc czemu teraz nie miałoby się udać?
 Niestety. Nie zapomnieli. Pamiętają.
 — Fatalnie ja to wszystko wymyśliłem. Nastraszyłem miasto; nakaleczyłem ludzi, konie, psy, koty.
 Robiłem głupstwa i dawniej. Dokuczałem stróżowi i przekupkom. Biłem się. Zaczepiałem dziewczynki.
 Ale wtedy byłem zwyczajnym dokuczliwym chłopakiem. A czarodziej nie może być błaz-