Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/14

 — Czego się spieszysz? — Niech trochę odpocznę. — Już mi się w głowie kręci.
 Ale nic. — Wchodzi.

 Siódmy sklep — ogrodniczy.
 — Czy można dostać palmę kokosową?
 — Niema.
 — Niech pani poszuka. — Pan od przyrody kazał.
 — Więc powiedz panu od przyrody, że ma fijołki w głowie.
 — Wcale nie. — Nasz pan wie, co mówi. Nieładnie tak uczyć dzieci. Nie wolno nauczyciela obrażać.
 — Wynoś się, smarkaczu. Morały mi będzie prawił.
 — Pewnie, że morały, bo się tak nie mówi.
 We drzwiach pokazał jej język.
 — Szkoda, że nie dodałem, żeby się kazała wypchać trocinami i wytapetować.
 — Czegoś taki zły?
 — Bo mi się już znudziło tak łazić.
 — Trudno: założyłeś się.
 — Wiem bez ciebie. Zacząłem i skończę.

 Przed sklepikiem stoi balon z wodą sodową,
 — Proszę o szklankę gazu.
 Kupcowa nalała, — podaje.
 A Kajtuś:
 — Nie chcę wody, tylko sodowy gaz.