Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/142

jak jakiej ważnej osobie. — Kajtuś kłania się. — Nieznajomy pan podał mu rękę.
 I pyta się o rowery, o atrament, zamieniony w wodę, o dzwonek, który sam dzwonił, o muchy.
 — Co wiesz o rowerach?
 — Są rowery nowe i używane: można wynająć, można kupić na raty.
 — Atrament? — Owszem, pamięta. Ale chłopcy tego nie zrobili.
 — Muchy na lekcji? — To było pięć tygodni temu, nie, trochę dawniej.
 — Dzwonek? Chyba się woźny pomylił na zegarze.
 To wie, tego nie zauważył. Tak mu się zdaje.
 Znów auto zajechało: — Do kancelarji wchodzi doktór ze szpitala i pielęgniarka.
 — Czy znasz?
 Zna. Przecież leżał w szpitalu. — Wita się. Uśmiecha się zażenowany.
 — I cóż, o czem tam mówiłeś?
 — Kiedy miałem gorączkę, podobno mówiłem o czarach. Znam dużo bajek.
 — Obiecałeś mi pałac zbudować na szklanej górze, — mówi pani pielęgniarka.
 — A mnie groziłeś, że zamienisz w osła
 — Bardzo przepraszam pana doktora.

 — A czy możesz pokazać miejsce w lesie, gdzie zachorowałeś?