Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/143

 — Nie w lesie, a za mostkiem.
 — A lubisz jeździć samochodem?
 — No... pewnie, że lubię. — Tylko jeżeli na długo, to mama będzie niespokojna.
 — O, zaraz widać, że jesteś dobrym synem: nie chcesz martwić rodziców. — Nie obawiaj się: szkoła zawiadomi rodziców.
 Panowie pożegnali się z doktorem, kierownikiem i z panią. Usiedli po bokach, a Kajtuś we środku na dużem siedzeniu.
 Wolałby obok szofera, ale i tak dobrze.
 Prawdziwe auto, nie zwyczajna taksówka.
 — Więc dokąd mamy jechać?
 — Do Grochowa, a potem do Wawra.
 Jadą. Mijają tramwaj.
 — O, tym numerem jechałem. — Tu zgonił mnie konduktor. — Tu szedłem pieszo. — Tu odpoczywałem. — Tu fruwał aeroplan, — tak niziutko.
 — A czy samolot może się zamienić w taksówkę?
 — Nie wiem. Ale są hydroplany.
 Kajtuś domyślił się, że go badają.
 — Stop. — To tu. — Właśnie ten lasek brzozowy.
 — Zostawili samochód na szosie. Weszli do lasu.
 — Prowadź.
 — Prosto. — Teraz na prawo. — Tu. — Pamięta dobrze. — A dalej nie wiem: zabłądziłem.