Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/144

 — A czy poznajesz tego człowieka?
 — Kogo?
 Ogląda się, zdziwiony. — Patrzy.
 Zdaje się, że widziałem.
 — A gdzie mostek?
 — Nie wiem. — Chyba daleko. Długo błądziłem.
 — Czy można tam autem dojechać?
 — Przez las nie, ale drogą można.
 — Więc jedziemy.
 — O, tu są te ścięte drzewa. — O, mostek. O, tu pod tym słupem.
 — Tak — potwierdza włościanin. — Tu leżał i jęczał. Tu go znalazłem.
 — Dobrze. — Macie pięć złotych za fatygę.
 A do szofera:
 — Wracamy.
 — Skąd pan wiedział, że ten pan mnie znalazł? — Do czego to panu potrzebne?
 — Widzisz, chłopcze. Szukamy ludzi szkodliwych i niebezpiecznych. Obowiązkiem naszym jest wiedzieć. I obowiązkiem każdego obywatela pomagać i ułatwiać nam trudne zadanie.

 Znów Warszawa. — Dokąd go wiozą?
 — Prosto do restauracji. — Udaje Kajtuś, że to pierwszy raz widzi: rozgląda się i pyta:
 — Dlaczego tu szyba stłuczona? — Ile kosztuje to lustro? — Kto gra na tym fortepianie?
 — Co będziesz jadł?