Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/145

 — Może kiszkę kaszaną? — Tu drooogo!
 — Nie obawiaj się. Ja zapłacę.
 — No to proszę kiełbasę z kapustą.
 Kelnerzy patrzą na Kajtusia.
 — Niech nie poznają. Niech nie poznają! — dwa razy myślą powtórzył.
 Chyba nie poznali: może na rozkaz Kajtusia, a może ze strachu.
 Jedzą. Rozmawiają. Skończyli. Wyszli.
 — Zawiozą mnie pewnie do Łazienek.
 Nie, do głównej komendy, do gabinetu pana naczelnika.
 — Niech wejdą te dwie urzędniczki. — Siadaj, Antosiu. — Czy znasz te panie?
 — Nie.
 — Widziały panie tego chłopca?
 Wzruszają ramionami.
 — Dziękuję. Następny.
 Wchodzą różni. — Teraz naprawdę nie wie.
 — Nie znam. — Może widziałem. — Dużo ludzi chodzi po ulicy.
 Już mu się znudziło. Kręci się na fotelu.
 Nareszcie wolny. — Wchodzi ojciec Kajtusia.
 — Może pan go zabrać. Może jeszcze wezwiemy.
 — A, no trudno, — jeżeli zawinił.
 — Ależ nie, — nikt tego nie mówi. — Ale obowiązkiem naszym sprawdzić każdą pogłoskę.
 — No, tak, — Chodź, Antoś, do domu.

 — I cóż pan myśli?