Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/15

 Znów zrobił niewinną minkę. Ale ona nawet nie patrzy.
 Zamachnęła się i chlusnęła wodą.
 Kajtuś się w porę nachylił.
 Nie trafiła.
 — Żebyś ręce i nogi połamał, złodzieju!
 Nie jest Kajtuś ani pętakiem, ani złodziejem. Przecie mógł wodę wypić i uciec. A pić mu się chciało.
 — Sama oszukanica.
 I na nią zły i na siebie.
 I na kolegę.
 — Te, słuchaj, — pyta się kolega, — co znaczy: fijołki w głowie?
 — Pewnie: że nie wie, co gada. Sam się możesz domyślić.

 Zatrzymali się przed fotografem.
 — Wejdę z tobą.
 — Jak sobie chcesz.
 Wchodzą.
 — Ile kosztuje pół tuzina gołębi?
 — Jakich wam znowu gołębi?
 — Pocztowych, gabinetowych. — Będziemy trzymali gołębie na kolanach.
 — A pieniądze macie?
 — Jeszcze nie. Ale się postaramy.
 — Naprzód się postarajcie, a potem przyjdziecie.
 — Co pani z nimi gada? — wtrącił się pan w okularach. — Tu się tylko ludzi fotografuje. — I osły.