Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/150

głupstwa, a pałac na Wiśle zbuduje, gdy już wszystko dokładnie ułoży.

 Raz tylko — i na próbę tylko, żeby się przekonać, czy umie wyczarować skarb...
 Został sam w mieszkaniu.
 — Niech stanie tu w kącie pokoju skrzynia ze złotem i worek dukatów.
 Powtórzył dwa razy.
 Zaszumiało w głowie. — Poczuł ból dotkliwy. — Pot wystąpił na czoło. — Dreszcz potrząsnął Kajtusiem.
 Kajtuś nie jest tchórzem, ale przestraszył się, gdy w ciemnym prawie pokoju, zobaczył między stołem i oknem — wielką skrzynię z czarnego drzewa, a obok — wór, przewiązany sznurem, zalakowany czerwoną pieczęcią.
 Aż zatrzeszczała podłoga pod ciężarem.
 — Chcę mieć klucz od kufra. — Chcę mieć klucz od kufra.
 Otworzył bez trudu. Uniósł wieko. — Złoto. — Jak błyskawica, oświetliło pokój.
 Pomacał worek: twarde, okrągłe dukaty.
 Usłyszał na schodach znajome kroki.
 — Niech zniknie. — Niech zniknie.
 Wchodzi mama.
 — Dlaczego ciemno? — Dlaczego lampy nie zapaliłeś? — Dlaczego taki blady jesteś? — Czy znów cię głowa boli?

 Zupełnie inaczej rozgląda się teraz Kajtuś, gdy jest na ulicy.