Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/152

 Teraz inaczej: patrzy, — porównał, — wybrał, — zapisał dla pamięci. — Wybrał cztery ładne, ale żadnego dużego.
 — Dlaczego notujesz numery obrazów?
 — Bo mi się najlepiej podobają.
 Tak po troszku, naprzód w myślach, budował i meblował swą przyszłą siedzibę.

 Aż nadszedł czas.
 Aż nadeszła godzina...
 Westchnął i dwa razy powtórzył:
 — Niech się na środku Wisły ukaże wyspa.
 Woda się zmąciła. Fala się uniosła. Drgnęła rzeka. Pianą się pokryła.
 Na środku Wisły ukazała się nie mielizna, a wyspa. — A z wyspy ku rzece prowadzi siedem kamiennych schodków. — Bo tak właśnie chciał Kajtuś. Bo na wiosnę woda w rzece przybywa, więc wyspa musi być wysoka, żeby woda nie zatopiła.
 — Początek zrobiony. A teraz trzy dni zaczekam: bo co ludzie powiedzą?
 A ludzie, jak ludzie: niebardzo znają się na rzeczy. — Może inżynierowie rzeczni tamę usypali, może filar budować będą pod nowy most, może jakaś regulacja Wisły: prąd chcą zmienić, czy jak?
 Ludzie, jak ludzie: jeżeli im co nie przeszkadza, — nie lubią się zastanawiać.
 Widzi Kajtuś, że wszystko spokojnie, więc trzy dni przeczekał i wydał rozkaz.