Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/156

broni pnące się w górę domy, gdzie małe gwiazdy okien zapalają się i gasną. Latarnie bulwarów odbijają się w rzece złotemi iskrami.
 Zachciało mu się spojrzeć przez lunetę: zobaczył ludzi, małe ciemne na brzegu punkciki.
 Przypomniał sobie, jak raz podczas wycieczki szkolnej grała na statku muzyka.
 Więc czemu nie spróbować? — Już dziś zacznie. Muzyką powita Warszawę.
 Wydał dwukrotny rozkaz.
 I usłyszała Warszawa koncert nad koncertami.
 Zatrzymały się samochody, żeby nie przeszkadzać. Ludzie stoją na ulicach i placach. Otwierają okna. — Znawcy mówili potem, że pierwszy raz w życiu słyszeli podobnie piękną grę.
 A Kajtuś czarodziej schodzi po krętych żelaznych schodkach do kąpielowego pokoju, spuszcza do pasa koszulę i myje się pachnącem mydłem.
 — Sasu adan ra? — pyta się murzynek.
 — Nie rozumiem.
 — Czy pomóc, książe panie?
 — Nie trzeba. Możesz iść spać.
 Roześmiał się Kajtuś, bo sobie przypomniał, że kiedy był mały, powiedział do mamy:
 — Gdybym był czarodziejem, zrobiłbym tak, żeby nigdy nie myć mi uszów ani szyi, ani zębów nie czyścić.
 Cztery dni i trzy noce spędził Kajtuś w swoim zamku na wyspie. Raz był tylko w mieście.