Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/16

 Wychodzą.
 Kajtuś milczy.
 Przypomina sobie:
 — Ten nazwał mnie osłem. tamta smarkaczem. Ta wodą oblewa, tamten zerwał się do bicia.
 A dlaczego?
 — Bo nie mam pieniędzy.
 Gdyby tak mieć złotówkę, wszyscy byliby grzeczni.
 I do kina wpuszczą. I wodę dadzą, — nietylko czystą, ale z sokiem.
 — Ile już było sklepów?
 Osiem.
 — Nieprawda, bo dziewięć.
 — Może się pomyliłem.
 Zaczęli liczyć: razem z przekupką — dziewięć.
 — No jazda!

 Do następnego sklepu znów weszli razem.
 — Proszę pokazać pasek.
 Patrzy, przekłada, przymierza. — Ogląda klamrę. Liczy dziurki. Chucha, wyciera. — Grymasi.
 Ten pasek za cienki, ten za ciemny, tamten za szeroki.
 A panienka, co jeden położy, to drugi zaraz chowa do pudła.
 — Boi się, że ukradnę, — pomyślał Kajtuś.
 Nic dziwnego. — Różni się w sklepach kręcą. — Przychodzą — nudzą — nie kupują. I naprawdę ukraść próbują.