Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/161

 — Patrz. Na czysto sprzątnęli wyspę i zameczek. — Szkoda: ładny był.
 — Ładny. A zdawało mi się, że nie trafili.
 — Co mieli nie trafić? — równo, jak po stole. — Wyspa to nie okręt i nie aeroplan. — Wycelowali prosto w latarnię. — Nasza artylerja dooobra.
 — Sprzątnęli czarodzieja.
 — Ty wierzysz, że to był czarodziej?
 — Tak podobno mówią uczeni. — Albo gwiazdon z innej planety, albo czarodziej. — Sierżant opowiadał.
 — Po mojemu, poco go było ruszać? Siedział spokojnie, — grał, śpiewał, — ludziom było weselej.
 — Nie moja kompetencja. Władza wie, co robi. — A jak most sztorcem postawił i powywracał drzewa? — Wiadomo, co takiemu wpadnie do głowy?
 — Można mu wytłumaczyć. — Przydałby się Polsce czarodziej.
 — Daj ty spokój. — Być u takiego w niewoli?
 — Nasi podobno (sierżant mówił) nie chcieli jeszcze strzelać. Niemiec się uparł.
 — A no: utopili i kwita.
 — Kto wie: jeżeli czarodziej, może się wyratować; teraz dopiero mścić się zacznie.
 — Nie moja kompetencja. Władza wie, co robi.
 Pojechali.
 — Więc to swoi do mnie strzelali? Nie, nie będę się mścił. — Trzeba iść w świat.
 Zgarbił się i ciężkim krokiem ruszył naprzód.