Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/17

 Kajtuś wie, ale się gniewa, że podejrzewają.
 A o koledze myśli:
 — Jaki on teraz odważny. Wchodzi ze mną razem, a gęby nie umie otworzyć.
 A no, wybrał pasek: ładny, skautowski.
 — Ile kosztuje?
 — Dwa złote pięćdziesiąt groszy.
 — Za drogo.
 — Ile kawaler myślał?
 — Kolega kupił taki za 40 groszy.
 — To idź tam, gdzie kupił kolega.
 — Dobrze: pójdziemy.
 — Znaleźli się mądrale. Jeden wybiera, a drugi się rozgląda. Znamy was.
 — I ja panią znam.
 Nawymyślała i przegoniła.
 — A cobyś zrobił, gdyby oddała?
 — Głupi jesteś.
 Kajtuś wie, coby zrobił. — Szukałby po kieszeniach, niby że zgubił pieniądze. Ale mówić nie chce: niech się sam domyśli.
 — Więc jutro fundujesz kino.
 Zatrzymał się i czeka na odpowiedź.
 Kolega się zawahał.
 — Poproszę ojca: pewnie da?
 — A jak nie da?
 — To już napewno w przyszłą niedzielę.
 Kajtuś skrzywił się i machnął niechętnie ręką. — Pomyślał:
 — Ot, zakładaj się z takim szczeniakiem...