Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/170

Zgasiliśmy światło, usiedliśmy przy stole, wzięliśmy się za ręce. Na stole położyliśmy papier i ołówek.
 — Wiemy już, jak to się robi. Więc cóż było dalej?
 — Stolik siedem razy uniósł się w górę. Ukazały się w powietrzu światełka. Rozległy się czyjeś kroki. Usłyszeliśmy, że ołówek pisze. — Oto jest ta kartka.
 Na kartce napisane było:
 „Kopernik“.
 A niżej:
 „K—t—ś“.
 Uczeni oglądają.
 Co znaczą te litery?
 Astronom patrzył długo na kartkę.
 — To dziwne. Jeżeli na miejsce kresek wstawić litery, to może znaczyć albo
 „K—toś“.
 Albo:
 „Kajtuś“.
 Chwilę trwało milczenie.
 — Panowie, — przerwał ciszę filozof — bądźmy ostrożni. — Bo możemy zgodzić się z tem, co mówił woźny szkoły i stróż magistratu: zamiast badać, będziemy szukali czarodzieja. — Wiemy, że wystarczy, żeby kilka osób coś zobaczyło, zaraz inni będą przekonani, że widzą to samo. — Tak właśnie dawniej bywało: ktoś jeden krzyknął, że widzi djabła, i zaraz wszyscy go widzą.