Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/176

zwie, mam myśl, która może wyjaśnić tajemnicę. — Ot, taka sobie fantazja.
 — Prosimy.
 — Czy nie zawitał na naszą ziemię mieszkaniec innej planety? — Bo jeżeli prawdą jest, że na Marsie mieszkają żywe istoty i więcej od nas umieją...
 — Więc bajka o Gwiazdorach musiałaby okazać się prawdą?
 — Cóż dziwnego? — Przecież tak mało wiemy. — Kiedy człowiek zaczynał się uczyć, taki czuł się mądry, — każdy sztubak myśli, że zjadł wszystkie rozumy. — Cóż dziwnego? — Mogą spadać na naszą ziemię kamienie - meteory, mógł spaść i Gwiazdor. — Pokręcił się, widzi, że niema nic ciekawego, i poszedł.
 — Tylko trochę za głupi, jak na mieszkańca Marsa.
 Roześmieli się wesoło.
 I w tej właśnie chwili rozległ się dzwonek aparatu. Numer nie wyskoczył. Na szkle ukazało się coś niewyraźnego.
 — Wygląda, jakby woda płynęła. Wygląda, jakby jakaś wyspa na wodzie.
 Teraz drugi dzwonek: telefonu.
 Stało się coś ważnego.
 Bo zapowiedziane było surowo, żeby nikt nie przeszkadzał uczonym.
 — Jestem przy telefonie.